فوتبال، از مجید وارث تا عادل فردوسی پور

نگاه به فوتبال و پوشش گسترده آن از طریق شبکه های داخلی خود گواه بسیار محکمی است که طی این سی و سه سال چه مسیر پر فراز و نشیبی را طی کرده ایم. در خصوص ورزش ارزشهائی که جامع فضائل عالم بود، نصیب ما شد. هم میراث چپ جهانی که این همه هیاهو را امپریالیستی می دانست و هم تفکر بسته خرده فرهنگ حوزه و بازار که می گفت : فوتبال کیلوئی چند؟. آنچه خوبان همه دارند، ما یکجا داشتیم.

اولین جام جهانی فوتبال بعد از انقلاب، 1982 اسپانیا بود. هفته ای دو نوبت فوتبال پخش می کردند که مجید وارث هم آن را گزارش می کرد. یک نوبت در برنامه ورزش و مردم که عصر روز یک شنبه پخش می شد و نوبت بعدی روز جمعه. گرچه ایران حق پخش تمام بازیها را حتی برای سالیان بعد در رژیم قبلی خریداری کرده بود، ولی پخش مستقیم منوط به این بود که با ساعت آن دو برنامه هم پوشانی داشته باشد. تهیه کنندگان این برنامه در همان ساعات محدود خلاصه بازیها و چند بازی مهم را پخش می کردند. گرچه فینال مسابقات بین ایتالیا و آلمان روز یک شنبه برگزار شد ولی با ساعت ورزش و مردم همخوانی نداشت. باید تا روز جمعه صبر می کردیم تا بازی را ببینیم. چطور می شد طاقت آورد؟ من دو روز تمام خودم را قرطینه کردم که نتیجه را نفهمم و با گزارش مجید وارث از این رویداد  جهانی لذت ببرم، ولی نشد. پائولو روسی ایتالیائی چنان در این جام درخشید و برزیل و آلمان را به توپ بست که اخبار آن در گوشه گوشه روزنامه ها مدام گزارش می شد.

مجید وارث گزارشگری بسیار باسواد بود که کاملا سوخت. در آن شرایط ظاهرا یکی از هزاران حرفهائی که اکنون عادل فردوسی پور به زبان می آورد را به او نسبت داده بودند (دقیق نمی دانم چه بود) اما چه کسی به محبوبیت او در بین جوانان اهمیت می داد؟ سریع مرخصش کردند.

موضوع فقط جام جهانی و فوتبال جهانی نبود. در فینال آسیائی زمان مربیگری علی پروین و  شادروان سیروس قایقران که ایران مقابل کره شمالی بود، وسط بازی و در شرایطی که کار به ضربات پنالتی کشیده بود، بازی را قطع کردند و اذان ظهر پخش شد. حتی گوینده نیز دل و دماغ نداشت تا آرزوی قبولی طاعات بکند.

ایران در المپیک 1988 سئول نتایج بسیار بدی گرفت. فقط یک مدال نقره آن هم در کشتی آزاد توسط عسگری محمدیان بدست آمد. دقیقا یادم هست که یکی از ارشدترین مقامات ورزشی برای توجیه این کارنامه گفت که هدف ما آمادگی برای بازیهای آسیائی 1990 پکن هست، جل الخالق! شگفت از این همه کفایت و درایت! یعنی میدان بزرگ المپیک اردوی آمادگی برای بازیهای آسیائی بعدی است. متاسفانه نام آن مسئول یادم نیست ولی یکی از دو مجله هفتگی ورزشی اعتراضی کوچک نسبت به این اظهار نظر محیرالعقول کرده بود. چنین مدیریت ورزشی در تاریخ ماندگار خواهد شد و شهادت خواهد داد که چه ها کشیده ایم.

اکنون یک شبکه  کامل را به ورزش اختصاص داده اند. با حق امتیاز و بدون حق امتیاز هر فوتبالی در جهان را به طور افراطی پوشش می‌دهند. حتی وسط بازیهای باشگاهی درجه دو هم برنامه  برای ناهار و نماز قطع نمی شود. عادل فردوسی پور را در هر حال تحمل، و ملاحظه میلیونها طرفدار برنامه نود او را می کنند. مدیریت تمام باشگاههای بزرگ کشور دست کسانی است که تا دیروز لازم نمی دیدند از حق امتیاز پخش مستقیم استفاده کنند. صداو سیما هم خوب می داند که مجید وارث را به این راحتی نمی توان با خیل گزارشگران ناوارد جایگزین کرد. سرنوشت قدیمی ترین برنامه تلویزیون یعنی ورزش و مردم پیش روی آنهاست. تلویزیون بیننده لازم دارد. نمایندگان مجلس مترصد اشتباهی هستند تا خودی نشان دهند و کسی را استیضاح کنند. حتی وزارت ورزش هم تشکیل داده اند. رئیس دولت خود پنالتی می‌زند. و تا گوساله گاو شود، دل صاحبش آب شود. از قدیم هم گفته‌اند که در مثل مناقشه نیست.
مرد روز