شاید کمتر تصویری مانند پاره کردن عکس حسنی مبارک، دیکتار مصر، دل آدم را خنک کند. این رجاله مصری که سی سال است هم از آخور می خورد و هم از توبره، سرزمین کهن و چشم جهان عرب را به کشوری فقیر و عصبی و تروریست پرور تبدیل کرده است. کشوری که زمانی نه چندان دور، ام کلثوم نماد آن بود و الاهرام اش یکی از روزنامه های معتبر جهان محسوب می شد، امروز اگر صدائی از آن تولید میشود یا متعلق به تروریستهائی مانند ایمن الظواهری است و یا متملقین حکومت فاسد. همه این فجایع ریشه در حکومتی فاسد و سرکوبگر دارد. سلطان پس از هشتاد سال عمر و سی سال حکومت، چون راهی برای فرار از مرگ ندارد، در پی تثبیت ولیعهد خود، جمال مبارک بود که با شورش مردم مواجه شده است. سی سال است از آخور غرب می خورد که اگر من نباشم کشور به دامن اسلام گرایان می افتد و از توبره نهادهای محافظه کار مصر بهره می برد که اگر مدیریت من نباشد، کشوربه تاراج خواهد رفت. بی اعتباری او به جائی رسیده است که حتی اعلامیه تسلیت اش برای فاجعه تروریستی کلیسای قبطی، با تمسخر مسیحیان مصر مواجه می شود. نه در میان روشنفکران و متجددین اعتباری دارد و نه بین اسلام گرایان. امید که نسل نورسیده راه جدیدی را بگشایند و نقش محوری مصر را به آن باز گردانند. چند کشور اسلامی در خاورمیانه مانند ترکیه، برای منافع مردم فلسطین مفیدتر و برای اسرائیل به مراتب خطرناکتر است، تا رژیمهای فاسد و تا بن دندان مسلح عربی. در ایران متاسفانه اعراب محبوبیت چندانی ندارند و مخصوصا شیوخ آنها بیشتر باعث انزجار است. اما از نظر من چهره هائی مثل ملک عبدالله و شیخ دوبی و امیر قطر به مراتب موجه تر از امثال حافظ اسد و صدام حسین و حسنی مبارک و بن علی است. دست کم آنها نماد نوعی شیخوخیت سنتی اعراب هستند. این رجاله های ظاهرا رئیس جمهور، حتی در امر جانشینی نیز به سنت دیرینه عربی پایبند نیستد. در سنت عربی ولیعهد لزوما پسر حاکم وقت نیست و یکی از بزرگان خاندان حاکم است و انتخاباتی نیز در کار نیست. اما اینان مستقیما پسر خود را برای مردم، می انتخابانند!! آن هم با رای بالای نود درصد.
یک خاطره هم به نظرم رسید. همکاری داشتیم که موهای سر او علاوه بر زیبائی، بسیار پرپشت بود. اما این رفیق عادت عجیبی داشت که موهای خود را با پودر رختشوئی می شست!!. یک بار بحث شدیدی بین ما در گرفت. من گفتم پودر رختشوئی مناسب پوست و موی سر نیست، شما اگر مشکلی دارید باید انواع شامپو را امتحان کنید.او نیز در جواب می گفت که این کار بی فایده است و پودر رختشوئی هیچ ضرری برای من ندارد. بحث بی فایده ما بالا گرفت. بدیهی بود که کار او اشتباه بود ولی در نهایت با نگاهی به سر بی موی من گفت: راستی شما از چه نوع شامپوئی استفاده می کنید؟ بحث به مضحکه منتهی و خاتمه یافت. اما یک تجربه بزرگ برای من داشت، راجع به شامپو نباید اظهار نظر کنم، حتی اگر طرف با تاید استحمام کند!
