قتل یک قاتل

روزی که ابومصعب الزرقاوی کشته شد، خوشحالی زایدالوصف داشتم. روزی که صدام حسین قاتل دهها هزار ایرانی با حقارت به دار آویخته شد خوشحال شدم، ولی کمی هم برای این دشمن وحشی، دلم سوخت. بن لادن هم کشته شد. البته خبر خوشحال کننده ای است. او به تمام معنا یک جنایتکار بود. ولی هیچکدام از اینها به اندازه ابومصعب الزرقاوی خوشحالم نکرد. شاید دلیل آن عملا هیچ کاره بودن این دو نفر آخر در زمان کشته شدن بود. ابومصعب الزرقاوی نماد توحش بود. جلوی دوربین سر انسان بی گناه را می برید و افتخار هم می کرد. او در اوج قدرت به سزای عملش رسید. شاید همین بیشتر باعث خنک شدن دل آدم می شود. قیافه او هم بی تاثیر نبود و مثل نقش منفی فیلمهای فارسی و هندی، توحش از سر و رویش می بارید. بن لادن قیافه جنایتکارانه ای نداشت، حداقل ظاهر او این همه درنده خوئی را تائید نمی کرد. ولی هر چه بود و هر که بود، بن لادن جنایتکاری نابغه بوده است. در منطقه اعیان نشین اسلام آباد و بیخ گوش یک نهاد نظامی مهم پاکستان، سالها مخفی بوده و کسی خبردار نشده است. در رجاله آباد پاکستان پیدا کردن آدمهائی که برای ده دلار به هر کس و نا کسی نامردی کنند، قطعا کار ساده ای است. برای دستگیری بن لادن میلیونها دلار جایزه تعیین شده بود. این مقدار پول حتی رئیس ارتش پاکستان را هم قلقلک می کند، افراد عادی که جای خود دارند. ده سال زنده ماندن این تروریست زیر نظر پیشرفته ترین کنترلهای امریکا، قدرت سازمان دهی بالای او را نشان می دهد. ظاهرا ساختمان محل سکونت او هم به همین منظور ساخته شده بود. این همه کارگر و بنا در آنجا کار کرده اند و بوئی نبرده اند. قدرت سازمان دهی و داشتن یاران باوفا  ویژگی بسیار مهمی است. چیزی که صدام حسین جنایتکار فاقد آن بود و بلافاصله و با حقارت دستگیر شد. باید متاسف بود برای ملت بیچاره فلسطین که یکی از نمایندگانش، حماس، از کشته شدن او اظهار ناراحتی می کند. قطعا بیش از همه آدم کشهای اسرائیلی از این عکس العمل احمقانه خوشحال هستند. همه اینها به کنار، چه خوشحالی می کند این شهردار کابل، حامد کرزای!. انگار دم و دستگاه تحت مدیریت او چنین شکاری کرده اند. با افتخار و صدای بلند می گوید، گفتم که تروریستها در داخل خاک افغانستان نیستند!. انگار از وجب به وجب خاک کشورش خبر دارد. یادش رفته همین چند روز پیش یک لشکر زندانی از داخل  تونل، در قندهار شهر تحت مدیریت برادراو فرار کرده اند. یادش رفته همین چند روز پیش در وزارت دفاع کشورش، نزدیک بود وزیر دفاع فرانسه را بکشند. آدم چه زود پررو می شود. آن هم با کت شلوار دیگری.