ترنم و تحمل

بعضی از همکاران مرتب به من ایراد می گیرند که زیادی سخت می گیری و بیهوده از مسائل دور و بر این همه عذاب می کشی. دوستی ایمیل زده بود که بی جهت حرص می خوری، بهتر است کمی بی خیال شوی. دیگری می گفت موسیقی گوش بده، هم آرامبخش است و از حواشی دورت می کند. ضمن سپاس از این دوستان بی جهت ندیدم بگویم که همان موسیقی نیز بعضا برای من مایه عذاب است.
یکی از بهترین علاقه مندیهای من موسیقی ترکی آذربایجانی موغامات است. طبیعی است که بیشترین تولیدات این موسیقی هم در آذربایجان باشد که تلویزیون این کشور آن را پخش می کند. اما هنگام گوش دادن به این موسیقی دل انگیز، در گوشه ای از تلویزیون آذربایجان، تصویر رجاله ای به نام حیدر علی اف را هم باید تحمل کرد که اصرار دارند آتاتورک آذربایجانیها تلقی شود. مدام از خوانندگان و نوازندگان وصف خاندان نکبت علی اف را باید شنید که چه ها برای آذربایجان نکرده اند. بعبارت دیگر من حتی هنگام گوش دادن به موسیقی مورد علاقه ام نیز عذاب می کشم.
خاندان نکبت علی اف و فرزند رجاله اش خود را بنیانگذار استقلال آذربایجان می دانند. هر عقل سلیمی می داند که روسیه، وارث اتحاد شوروی خود تصمیم گرفت خیل جمهوریهای سابق را از کشتی پیاده کند و به حال خودشان بگذارد. هیچ ضرورتی به این قهرمان بازیهای عضو سابق پولیت بورو حزب کمونیست و اولترا لیبرال بعدی نبود. اتحاد شوروی سابق هم هر چه بود، سیاست سرکوب قومی نداشت و تمام زبانها و فرهنگها در آن به مناسبترین شکل ممکن مورد توجه بودند. بزرگترین آثار موسیقی آذربایجان متعلق به همان دوران اتحاد شوروی است.
اما انصافا خاندان علی اف بنیانگذار دو موضوع مهم در این کشور بودند که معلوم نیست تا کی دوام داشته باشد:
1- بنیانگذار یکی از فاسدترین دولتهای جهان. کسانی که آذربایجان را دیده اند می گویند فساد و رشوه و دروغ از در و دیوار آن می بارد. آمارهای جهانی هم آذربایجان را همواره در انتهای لیست کشورهای سالم نشان می دهد. الهام علی اف با دلارهای سرشار نفتی در سراسر جمهوری دوره گردی می کند و منت شاهانه بر سر ملت می گذارد که راه ساختیم و خانه ساختیم و بیمارستان ساختیم و پل ساختیم که لابد همه از دولتی درایت علی اف هاست.
2- بنیانگذار یکی از بی عرضه ترین ارتشهای جهان. حدود بیست درصد خاک این کشور به محض استقلال به اشغال همسایه فقیر ارمنی درآمد. مرز تمام جمهوریهای تازه استقلال یافته بر اساس همان خط کشی زمان اتحاد شوروی بود. بی عرضه ترین آنها آذربایجان بود که علاوه بر منطقه ارمنی نشین قره باغ، خاک ترک نشینش را هم از دست داد. بزرگترین اقدام این دولت فاسد و بی عرضه در طول این سالها برای پس گرفتن خاک از دست رفته، ترویج آه و فغان و اجرای همه روزه قره باغ شکسته سی بوده است. رجاله ها در تلویزیون ظاهر می شوند و از مبارزه برای عودت خاک اشغالی داد سخن می دهند که در نهایت اراجیفی بیش در وصف علی اف های مرده و زنده نیست.
این هم از گوش دادن به ترنم موغامات مورد علاقه، با تحمل دیدن و شنیدن وصف رجاله قفقازی.