چگونه پدران خود را تربیت کنیم؟

چندی پیش اتفاق جالبی برای من افتاد، که تصمیم گرفتم اینجا بنویسم. البته مطلب امری است خصوصی، اما چون می دانم، بین دوستان و همکاران جمع زیادی درگیر چنین مشکلاتی هستند به نظرم رسید، نوشتن آن خالی از لطف نباشد. صبح روز دوشنبه 10/08/89 که بچه ها را به مدرسه می رساندم، بین من و دختر نه ساله ام نهال دلخوری پیش آمد. پرخاش کرد و من هم بشدت عصبانی شدم. پس از سوار شدن به ماشین دوباره نق نق کرد که عکس العمل به مراتب تندتر من را در پی داشت. با عصبانیت فراوان بچه ها را به مدرسه رساندم و با خداحافظی غیر متعارف از آنها جدا شدم. ظهر که مدرسه ساعت یازده و چهل و پنج دقیقه تعطیل می شود، دنبال آنها رفتم، هنوز ناراحت و عصبانی بودم. نهال معمولا در چنین ساعتی با دوست خود آنوشا و خواهرش سارا مشغول شیطنت هستند، و دفعتا میل به ترک مدرسه ندارد. اما اینبار بلافاصله به طرف من آمد و به آرامی و ضمن ملاحظه اتفاق صبح، سلام کرد. با حالتی گرفته از همان دلخوری احوالپرسی کردم.
به آرامی گفت: می خوای بدونی چی برات گرفتم؟
رغبتی نشان ندادم. پس از چند لحظه دوباره گفت : خیلی خوشحال میشی ها!
توجه چندانی نکردم، گفتم: وقتی رسیدیم خونه بهم بده.
کمی این دست و آن دست کرد، نتوانست طاقت بیاورد و دوباره گفت : رفتم از کتابخانه برات گرفتم.
سکوت کرد و بعد ادامه داد، کتاب سعدی را برات گرفتم.
من ساکت بودم و عکس العملی نشان نمی دادم، چند لحظه بعد گفت :
فردوسی هم داشت ولی تو سعدی را خیلی دوست داری، مگه نه؟
تا رسیدن به ماشین به نشانه تشکر دستش را فشردم، ولی حرف نزدم. متوجه عکس العمل من شد. تا در ماشین نشستیم از کیفش کتابی در آورد و با اشتیاق به من داد. "غزلیات شیرین سعدی" تازه هائی از ادبیات کهن برای نوجوانان، کار مسعود علیا، با نقاشی های محمد مهدی طباطبائی.
به محض رسیدن به خونه بیدرنگ شروع به خواندن آن کردم. نهال هیچ نگفت و به کارش مشغول شد، خیلی خوشحال بود که کتاب مورد توجه من قرار گرفته است.
من که از روشهای مدرن تربیت بچه ها چیزی دستگیرم نشد، تا شاید در آینده به بچه های خود منتقل کنم. اما اگر به فرض محال، برگشتی در کار باشد و کودکی نه ساله شوم، روش بسیار درستی برای آرام کردن پدر خود آموخته ام. کار نهال که امروز بیست و نه آبان وارد ده سالگی شده است، تاثیر عمیقی بر روحیه من گذاشت.
نسل ما عموما به روش سنتی و با پیشینه ای چند صد ساله تربیت شده است. امروز کسی روشهای گذشته را نمی پسندد، نتیجه آن پدرسالارانه و زورگویانه و استبدادی ارزیابی می شود. روشهای مدرن و پست مدرن تربیت بچه ها مدام تبلیغ می شود و در جامعه ما خواهان فراوانی دارد که البته محصول نهائی آن فعلا بچه سالاری شده است. بعبارت دیگر، از اینجا مانده و از آنجا رانده.